Konceptualna umetnica Marina Abramović predložena za inostranu članicu SANU

BEOGRAD - Konceptualna umetnica i umetnica performansa Marina Abramović predložena je za inostranu članicu Srpske akademije nauka i umetnosti, potvrdili su Tanjugu u SANU.

Abramović je za članstvo u SANU predložio vajar Mrđan Bajić.

Akademija ima dopisne, redovne i inostrane članove i članice.

Dopisni i redovni su iz Srbije, dok se za inostrane biraju strani državljani koji su zaslužni "za opšti napredak nauke ili umetnosti i za razvoj naučnih ili umetničkih veza" između Srbije i njihovih matičnih zemalja.

Dopisno članstvo je "prvi nivo" prilikom ulaska u Akademiju.

Uslovi za dopisno članstvo su državljanstvo Srbije i isticanje "izuzetnim naučnim ili umetničkim radom".

Kasnije se među dopisnim članovima biraju redovni - akademici, a uslov je da su se tokom svog stvaralaštva, a naročito od ulaska u Akademiju, istakli izuzetnim doprinosom u nauci ili umetnosti.

Slikanjem i crtanjem pocela je da se bavi 1960. godine, a 1970. zavrsila je Fakultet likovnih umetnosti u Beogradu. Pocela je da istrazuje zvucno okruzenje za vreme postdiplomskih studija koje je zavrsila 1972. godine na Akademiji umetnosti u Zagrebu, kod profesora Krsta Hegedusica.

Od 1970. do 1973. godine radila je zvucne instalacije i ucestvovala na izlozbama u Studentskom kulturnom centru u Beogradu sa Rasom Todosijevićem, Zoranom Popovićem, Erom Milivojevićem, Nešom Paripovićem i Gergeljem Urkomom.

Od 1973. pocela je da predaje na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, a istovremeno se bavila filmom, videom i ritualnim, pročišćavajucim performansima, u pokušaju da se distancira od represivne kulture njene porodice i Titove posleratne Jugoslavije.

Sredinom 70-ih napustila je zemlju i odselila se u Amsterdam, gde je 1975. godine upoznala Ulaja (Ulay), profesionalnog i licnog partnera narednih 13 godina.

Zajedničkim performansima i "relacionim radovima", kao sto su "Breathing In/Breathing Out" (1977), "Rest Energy" (1980) i "Nightsea Crossin" (1981-87), istrazivali su parametre snage i zavisnosti izmedju njih i publike.

Poslednji zajednicki rad, "Setnja velikim zidom" (The Great Wall Walk) (1988), podrazumevala je 2.000 kilometara dugo pesacenje Kineskim zidom, pri cemu su posli sa suprotnih strana i sreli se u sredini.

Nakon toga, Marina Abramović počela je da radi i izlaze samostalno.

Marina Abramović je 1997. godine trebalo da predstavlja tadasnju SRJ na Bijenalu u Veneciji, ali je odluka o njenom izboru promenjena i Crna Gora, koja je predlagala umetnika za nacionalni paviljon, odabrala je Voja Stanica.

Abramovićeva je ipak učestvovala na centralnoj izložbi, na poziv generalnog komesara Bijenala Djermana Celantea (Germano Celante), a za instalaciju "Balkanski barok" (Balkan Baroque) dobila je Zlatnog lava.

Posle izvinjenja crnogorskog Ministarstva kulture, učestvovala je 2004. godine na Cetinjskom bijenalu, kao i na 45. Oktobarskom salonu u Beogradu, vrativši se u rodni grad posle 30 godina.

Dobila je počasnu nagradu Oktobarskog salona, na kojem se predstavila radovima "Računajte na nas".

Od 1997. godine profesorka je na Visokoj školi za likovnu umetnost u Braunsvajgu u Nemačkoj.

Od 1998. članica je Upravnog odbora Centra za savremenu umetnost u Kitakjusuu u Japanu, a od 2001. radi i kao umetnik u Ateljeu Kalde u Saseu u Francuskoj.

Za rad "Kuća sa pogledom na okean" (The House with the Ocean View) - 12-dnevni performans u njujorškoj Galeriji "Son Keli" (Sean Kelly) dobila je 2003. godine nagradu "Besi" (The Bessies) grada Njujorka za igru i performans.

Nagradu Udruženja americkih umetničkih kritičara dobila je 2004. godine, kada je dobila i pocasni doktorat Škole instituta za umetnost u Čikagu.

Samostalnu izlozbu u njujorskom muzeju Gugenhajm imala je 2005. godine.

Abramovićeva je 2005. godine predstavila projekat “Balkan Erotic Epic” u Pirelli Foundation u Milanu i u Sean Kelly Gallery u Njujorku.

Iste godine izvela je seriju performansa "Sedam lakih komada" (Seven Easy Pieces) u Gugenhajm muzeju u Njujorku.

Za tu samostalnu izložbu dobila je priznanje Gugenhajma 2006. i nagradu AICA USA za "Best Exhibition of Time Based Art" 2007.

Marina Abramović odrzala je i veliku retrospektivu u Muzeju moderne umetnosti u Nujorku "The Artist is Present" 2010. godine, koja je obuhvatila istoimeni tromesecni performans.

U 2011. imala je i veliku retrospektivu u umetnickom centru "Garaza" u Moskvi, a ucestvovala je i u predstavi reditelja Roberta Wilsona “Zivot i smrt Marine Abramovic" (The Life and Death of Marina Abramović), re-imaginaciji njene biografije, koja je bila porudzbina Mancesterskog internacionalnog festivala.

Dugometrazni dokumentarni film "Marina Abramović: The Artist is Present", koji je režirao Matthew Akers, a govori o pripremi i realizovanju njene retrospektive u MoMA, premijerno je prikazan u januaru 2012. godine na Filmskom festivalu Sandens.

Potom je prikazan i na 62. Berlinalu, gde je dobio nagradu za najbolji film u dokumentarnoj selekciji programa "Panorama".

Učestvovao je potom na jos niz međunarodnih festivala širom sveta.

Marina Abramović zivi i radi u Njujorku, a njeni radovi nalaze se u brojnim velikim javnim i privatnim kolekcijama širom sveta.